298. Bu gün yenə qarışıq, itmiş, ölü kimiyəm. Yaşayıram, işə gedirəm, yemək yeyirəm amma ruhum sızıldayır. Kömək üçün yalvarır, ruhum xəstədi və bunu heç kim duymur, görmür. O qədər hissız, yorğun, əzginəm ki, nə isə etməyə özümü məcbur edirəm. Özümə tez-tez sual verirəm, sən nə yaşadın?! Nə oldu ki, bu qədər yorğunsan. Üstünə neçə illin yorğunluğu var? Həyatının ən gözəl illərində bu nəyi ağrısı, dərdi, qəmidir?! Ruhumu, bədənimi ağrıdan nədir?!
Nə istəyirəm mən? Sevgi ilə sağalmaq. istəyirəm kimsə qucaqlasın, hər şeyi yaxşı olacağını desin.
Heç kim necə olduğumu bilmir. Nə dostlar, nə ailə, nə ətraf..
Bir sən bildin. Sən isə sevgiyə, qayğıya aç olduğuma görə məni uşaq adlandırdın.
Həmişə mənə dediyin bir söz var idi.
- sən itmisən, sən yoxsan.
Düzdü, mən itmişəm. Dəryada elə qərq olmuşam ki, özümdə özümü tapa bilmirəm.